Mei 2013

TROIS-Ponts, een halfje du Zes

Laura weet waarover zij praat. Als Alpe d’HuZesser van het eerste uur heeft zij de helse berg ooit 8 maal bedwongen. Die dag wist zij alleen opwaarts al 186 haarspeldbochten te slechten, waarmee zij qua hoogtemeters virtueel de top van de Mount Everest bereikte. Natuurlijk was daar heel wat trainingsarbeid aan voorafgegaan en zo weet zij als geen ander wat er nodig is om deze berg aan te kunnen. Om die reden heeft een bonte stoet van gedreven sportievelingen die een uitdaging niet uit de weg gaan, zich aangemeld voor haar Alpe d’HuZes Clinic.

Aan klim- en daaltechnieken wordt in het bijzonder aandacht besteed, maar het belangrijkste is uiteraard de hardheidstraining door de fietsers zelf. Laura heeft in het prachtige Ardennenlandschap een paar wonderschone routes uitgepijld die elk in 1 à 2 uurtjes goed te fietsen zijn. Deze zogenaamde “lusjes” voeren alle steeds weer terug naar het startpunt in Trois-Ponts en variëren in zwaarte van redelijk stijgend tot aan het voor de ware liefhebber bestieren van de beroemde “Stockeu” aan toe. Samen vormen deze lusjes een aardige afspiegeling van wat de Alpe d’HuZessers straks op de echte berg te wachten staat. Het hogere doel van deze clinic, zegt Laura, is om mensen het vertrouwen te geven dat hun lichaam vaak meer kan dan zij zelf denken. Zo zal het de deelnemers, die vaak meer voor een ander rijden dan voor zichzelf, helpen om hun onmacht om te zetten in macht!

Het eerste weekend was het behoorlijk fris en bleef de zon nog achter de wolken, het tweede weekend daarentegen was zonovergoten. De meer ervaren bergrijders vertrekken ’s morgens vroeg in groepjes voor een eerste opwarmlusje. Mattie en Douwe ontfermen zich over de minder geroutineerden en de dappere trappers die echt nog nooit tegen een helling hebben op gefietst. Onderweg krijgen zij adviezen over welk verzet te steken en tips voor een effectievere ademhaling. Er wordt hen geleerd zo ontspannen mogelijk en vooral in hun eigen tempo te rijden en zeker niet te vergeten om van de oogverblindende omgeving te genieten. Sommige deelnemers, zoals Suzanne en Jolanda, waren al erg geholpen met de aanbeveling om een beetje meer lucht in hun banden te pompen, terwijl Rebecca weer veel baat had bij een aangepaste zadelhoogte. Kleine tips met veel impact. Tot grote schrik kwamen we ook een dames duo tegen dat het principe van de racewielbevestiging nog niet kende, waardoor hun voorwielen niet goed vast zaten. Gelukkig viel de vreemde stand van de valnaaf snel in het oog en werd onnodig onheil voorkomen.

Er wordt hier op alle denkbare typen fietsen gereden en gestreden: van superlichte carbon racers tot mountainbikes met dikke banden en zelfs op loodzware, oud-Hollandse stalen recht-op-en-neer fietsen. Zo konden we ook met z’n allen smullen van de rijke variatie aan deelnemers. Van mensen die pas zeer recent een fiets hadden aangeschaft of geleend, tot en met de “ernstig verslaafde” ouwe rotten die al tientallen jaren tussen de wielen rouleren. Gelukkig voorziet de clinic ook in de aanwezigheid van een mecaniciën, want John had beide weekenden zijn handen vol aan het vervangen en afstellen van tandwielen, kettingen, remblokken, banden of zelfs complete wielsets. En zo fiets je dan dankzij John toch nog op een veilige en prettige manier door het landschap.

Maar dan komen de achterliggende verhalen los. De gedrevenheid van de deelnemers om de Alpe d’HuZes te gaan doen is groot, de verhalen vaak hartverscheurend. Zo rijden collega’s Peter, Marco, Hendrik en Wiecherd als één team voor een 18-jarig meisje dat aan keelkanker lijdt. De één fietst vrij makkelijk omhoog, een ander heeft er nog de grootste moeite mee maar wil absoluut dit huzarenstukje voor Lisa volbrengen. De klimmetjes vielen hem zwaar, maar doordat zijn vrienden op hem zijn blijven inpraten wist hij alle barrières en ongemakken, en daarmee uiteindelijk zichzelf te overwinnen. Na twee dagen keerde hij trots en zwaar gemotiveerd huiswaarts, in de wetenschap dat als hij de komende weken nog wat extra kilometers zou kunnen maken, hij die Alpe met de steun van zijn vrienden wel klein zal krijgen.

En ook spreken we mensen, zelf slachtoffer van de vreselijke aandoening, maar ondanks hun kwaal vastberaden om die Alpenreus op te gaan. Niet alleen voor zichzelf, maar misschien nog wel meer voor diegenen die na hen zullen komen. Liesbeth verloor enige jaren geleden haar veel te jonge zus, tevens beste vriendin van Gitte. En hoewel deze meiden geen van beiden hobbyfietssters zijn, klimmen zij straks wel zij aan zij voor hun Julia omhoog, om zo ook een keer van bovenaf in het tranendal te kunnen kijken dat hen nu samenbindt.

Koen, dik in de vijftig, heeft een indrukwekkend pluche beest bovenop zijn helm gemonteerd. Enigszins aangedaan vertelt hij dat hij deze jaren geleden van zijn vrouw gekregen had op de dag van zijn eerste chemo kuur. Meerdere malen werd hij door de medici opgegeven, maar vandaag staat hij weer hier in Trois-Ponts om zich voor te bereiden op de bergrit van zijn leven.

En wat te denken van Johan? Hij wordt vandaag gevolgd door een cameraploeg voor een TV-documentaire. Johan blijkt een vrouw en een dochter te hebben verloren en is nu, ongelooflijk maar waar, zelf ook getroffen. Hierdoor is hij driedubbel gemotiveerd, dus hij moet en hij zal in juni helemaal naar boven en is hier om zich daar terdege op voor te bereiden. Dapper zet hij aan voor het eerste klimmetje, maar teleurstelling wordt zijn deel als hij de trappers niet goed rond krijgt. Thuis had hij op de hometrainer nog een enkeltje Alpe d’Huez geoefend en toen ging het wel…..?

Helaas blijkt dat toch wat anders. Een hometrainerprogramma kan wel een weerstand aanbieden, maar in een klim trap je niet tegen een weerstand aan. Daar trap je tegen een versnelling in, de zwaartekracht. Gelukkig kon John, onze mekanieker, een lichter kransje op zijn fiets monteren zodat Johan op deze mooie dag toch gewoon aan zijn geplande oefenritjes kon beginnen.

We rijden een stukje op met Ben, die dankbaar de berg op zal gaan omdat zijn vrouw genezen is. Maar ook zien wij mensen met verbeten trekken op het gelaat, vechtend tegen de Waalse hellingen. Als je hen vraagt naar hun motivatie, blijft het erg lang stil. “Dat is een lang verhaal” vertrouwt de dappere vrouw mij uiteindelijk toe terwijl ze smekend vraagt of de helling nog lang is.

Er schuilt veel verdriet tussen de tandenknarsende kettingen, maar de hoeveelheid energie die het gezamenlijk bij elkaar brengt is levensgroot.

Douwe van der Kooi
Mei 2013